Երեկ նշվում էր Մայրենիի օրը, քանի որ փետրվարի 21-ը` որպես այդպիսին, 2005թ. ներառվել է Հայաստանի պետական տոնացույցում: Այսինքն, նշվում էր, քանի որ ներառվել էր:
Այս ի՜նչ կատարվեց, այս ո՞ւր են կորել Էրգիրը, պատմական հայրենիքը, պապերի գերեզմանները հիշողները, Թուրքիան արյան ծով սարքող մարդիկ ու Արևմտյան Հայաստանի դարդով «ապրող» կազմակերպությունները։
Ներքաղաքական զարգացումներում ամեն ինչ, կարծեք, ակնառու է. մաթեմատիկայի լեզվով ասած՝ հավասարում, սակայն ոչ երկու անհայտով, այլ մեզ հայտնի երկու ուժերի համագործակցությամբ:
Մոսկվայի և Անկարայի միջև ծայր առած լարվածությունը ճիշտ չէ դիտարկել այդ երկրների զուտ երկկողմ հարաբերությունների և տարածաշրջանային շահերի համատեքստում՝ նրանց դիմակայությունը պայմանավորված է շատ ավելի ընդգրկուն աշխարհաքաղաքական գործընթացների միանգամայն կոնկրետ առանձնահատկություններով և ուղղվածությամբ:
Ինքս ինձ, օրինակ, մի խելքը գլխին «հայ քրիստոնյա» չեմ էլ համարում: Կնքված եմ, ճիշտ է, բայց դա այլ, զուտ անձնական պատճառներ ուներ, ամեն դեպքում՝ կնունքի խաչն էլ չեմ կրում: Եկեղեցի, ցավոք, բավականին հազվադեպ եմ այցելում:
Հայտնի զինյալ խմբի վնասազերծումը, դրանց օժանդակողների, դրանց հետ համագործակցողների թվաքանակի աճը, տարբեր քաղաքական ուժերի, քաղաքական գործիչների հայտարարությունները զինված պաշտպանության, զենքի միջոցով, հեղափոխական ճանապարհով պայքարելու կոչերը լուրջ մտահոգություն են առաջացնում:
50 տարի առաջ այս օրը՝ 1974թ. հուլիսի 20-ին, թուրքական բանակը Կիպրոսում «խաղաղություն հաստատելու» պատրվակով ներխուժեց կղզի։ Շուրջ երկու ամսվա ընթացքում Թուրքիայի զինված ուժերը գրավեցին Միջերկրական ծովում գտնվող անկախ պետության՝ Կիպրոսի Հանրապետության տարածքի շուրջ 40 %-ը և մինչ օրս այնտեղ են։
Ավելին, Կիպրոսի օկուպացված հյուսիսային հատվածում Թուրքիան հռչակել է «Հյուսիսային Կիպրոսի Թուրքական Հանրապետությունը»...